มันยังเป็นปริศนา

เนื้อเรื่อง

"หยุดเถิดได้โปรด"  เสียงครวญครางแผ่วเบาของหญิงสาวดังอยู่ป็นระยะ

                "ไม่อย่าบังคับฉันนะ บอกให้หยุดไงเล่า หยุดเสียที" หญิงสาวเริ่มกระสับกระส่าย เหงื่อไหลโทรมกายจากการดิ้นรนสุดชีวิต

                ตุ้บๆ!!  "โอ้ยเจ็บนะ อย่า ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" หญิงสาวกรีดร้องสุดเสียงราวกลับคนเสียสติ

                โครม! ประตูห้องนอนกระแทกเปิดออก ชายผมสีดอกเลายืนปักหลักอยู่ที่หน้าประตู นัยย์ตาแดงฉานราวกลับสีเลือด คราบน้ำลายยังติดอยู่ที่สองข้างแก้ม เขาก้าวเข้ามาในห้องอย่างอุกอาจ

                "แป้งตื่นเถอะลูกพ่อหิวข้าวแล้ว"   

******************

08.30 น. หน้าประตูโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งย่านจรัญสนิทวงศ์

                "เฮ้อถึงซะที" เด็กสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากต้องฝ่าการจราจรติดขัดบนท้องถนนย่านตัวเมือง กว่า 30 นาที ในการมาโรงเรียน วันนี้เด็กสาวตื่นสายมาก

                "สวัสดีแป้ง" เสียงหนึ่งเรียกเธอให้หันกลับไป

                "ดีจ้า การันต์ ทำไมมาสายหล่ะวันนี้"

                "จัดร้านอยู่หน่ะ แป้งหล่ะทำไมมาสายหล่ะทุกทีเห็นมาแต่เช้าเลยนี่"

เด็กสาวหน้าแดงตอบอ้อมแอ้มว่า

                "พอดีทำสงครามกับนาฬิกามานิดหน่อย"

เด็กชายทำหน้างงๆ คงจะแปลกใจว่ามีคนที่ทะเลาะกับนาฬิกาด้วยเหรอในโลกนี้

                "เรารีบไปกันเถอะนี่ก็จะเรียนคาบแรกแล้วเดี๋ยวไม่ทันจดงานอาจารย์ผ่องศรี แกยิ่งพูดไวยังกับจรวดอยู่" เด็กสาวกล่าวชวน

                "ครับ"

ทั้งสองเดินเข้าสู่ประตูโรงเรียน ลงชื่อคนมาสาย ก่อนจะพากันวิ่งไปเข้าห้องเรียนให้ทันคาบแรก

*******************

                   แป้งหรือ กุลยา จิตรกรวิภาค  เด็กสาววัยใส หน้าตาน่ารัก เรียนอยู่ชั้น ม.4 โรงเรียนเดียวกับการันต์และมนูญ แป้งอาศัยอยู่กับพ่อ ส่วนแม่ของแป้งเสียไปตั้งแต่แป้งยังเล็กจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้ต้องอยู่กันสองพ่อลูก แป้งจึงเป็นเด็กสาวที่คล่องแคล่ว กล้าตัดสินใจมากกว่าเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน ที่สำคัญทำอาหารเก่งมากๆ  ปกตินั้นก็ไม่ค่อยได้คุยกันเพราะส่วนมากผมจะเล่นอยู่กับพวกนักเรียนชายด้วยกัน มีคุยกันบ้างตอนทำงานกลุ่มบางครั้งคราวเท่านั้น วันนี้เห็นแป้งมาสายนึกแปลกใจผมเลยเข้าไปทัก  ก่อนจะพากันวิ่งเต็มเหยียดมาเข้าห้องเรียนของอาจารย์ผ่องศรีจอมเฮี้ยบ

                "หยุดก่อนๆ" แป้งร้องเรียกผมที่ใส่เกียร์สุนัขฮ้อเต็มเหยียด

                "อะไรแป้งไหนบอกให้รีบเข้าห้องเรียนไง ให้หยุดทำไมเดี๋ยวไม่ทันเข้าเรียนหรอก" ผมหันกลับไปดูแป้งที่หยุดยืนอยู่หน้าห้องสมุด

                "เสร็จแล้วไปกันเถอะ"

                "ทำอะไรเหรอแป้งเมื่อกี้"

                "ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ"

เราทั้งสองวิ่งต่อไปจนถึงห้องเรียนวิชาอาจารย์ผ่องศรี แอบเข้าไปนั่งหลังห้องโดยหวังอยู่ลึกๆว่าอาจารย์คงยังไม่เช็คชื่อ

                "ไอ้กามาแล้วๆ อ้าฮ้าพาใครมาด้วยนั่น" มนูญเพื่อนจอมโวยเริ่มก่อเหตุ

                "แป้งนี้กาคาบแต่ใดมา "

                "หยุดๆเลยไอ้นูญ ไม่ต้องมาเจ้าบทเจ้ากลอนตอนนี้" ผมตำหนิเพื่อนตัวแสบ

                "มากันแล้วเหรอ มานี่ซิทั้งสามคนเลย" อาจารย์ผ่องศรีหูไวเกินคาดทักโดยไม่ต้องหันหลังจากกระดานที่คุณเธอจดอย่างเมามัน ส่วนนักเรียนในห้องนั้นพากันจดแทบดิ้นตายเพราะแกจดไปลบไปแบบไวเหนือเสียง

                "ผมด้วยเหรอครับอาจารย์" มนูญถาม

                "เธอนั่นแหละตัวดี กล้าทำเสียงดังขณะเรียนวิชาฉันแน่มากนะเรา"  อาจารย์ผ่องศรีเหน็บเสียงเย็น ส่อแววว่าภัยจะมาถึงมนูญในไม่ช้านี้

สุดท้ายพวกเราทั้งสามโดนอาจารย์ผ่องศรีสั่งงานค้นคว้าเพิ่มเติมที่ห้องสมุดเที่ยงนี้ อดเล่นบอลตอนเที่ยงไปตามระเบียบ มันช่างเป็นวันที่หม่นมองสำหรับคอบอลขนานแท้อย่างผมและมนูญจริงๆ

11.30 น. ห้องสมุดโรงเรียน

                "การันต์ มนูญ อาจารย์ให้พวกเธอค้นอะไร" แป้งถามสองสหายหน้าเป็น

                "ผมได้เรื่องหลักการแต่งฉันท์ 108 หายังไม่เจอเลยแป้งไม่รู้มันไปซุกอยู่มุมไหน" ผมบ่นพลางเดินหาตามชั้นหนังสือต่างๆ

                "มนูญหล่ะ" แป้งซัก

                "เราได้วิธีการเขียนกลอนกลบทกบกระโดด ยังงงๆอยู่เลยว่ามันมีด้วยเหรอกลอนประเภทนี้" มนูญกำลังรื้อผังบทกลอนต่างๆออกมาวุ่นวาย

                "ของแป้งได้ เรื่องกาพย์ฉบังที่ปรากฎในประวัติศาสตร์วรรณคดีไทย ไม่รู้ว่ามันจะอยู่ยุคไหนบ้างนี่สิปัญหา"

เราช่วยกันหาหนังสือจนเจอแล้วมานั่งเขียนงานกันอยู่ที่โต๊ะกลมกลางห้องสมุด ที่จัดไว้ได้มุมกับชั้นวางหนังสือที่เรียงรายอยู่เหมือนโดมิโนขนาดยักษ์ วันนี้คนมาใช้ห้องสมุดกันบางตากว่าปกติ ระบบค้นหนังสือด้วยคอมพิวเตอร์ก็ปิดทำการไม่รู้เป็นอะไร

                "เฮ้อกว่าจะหาเจอ คอมใช้ไม่ได้นี่แย่กว่าที่คิดนะหนังสือในห้องสมุดเยอะออกขนาดอย่างนี้" มนูญบ่น

                "เห็นเขาว่าโดนไวรัสเล่นงาน แถมเป็นไวรัสแปลกๆด้วยนะรู้รึเปล่า" แป้งชี้แจง

                "แปลกยังไงเหรอแป้งแล้วแป้งรู้ได้ไงใครบอกเหรอ" ผมถาม

                "ก็ตอนเช้าที่แป้งหยุดอยู่หน้าห้องสมุดหน่ะ ก็เพราะเห็นมีประกาศแปลกๆติดอยู่หน่ะสิ ก็เลยดึงติดมือมาด้วยเห็นมีอยู่หลายแผ่น แต่ตอนที่เราเข้ามาไม่รู้หายไปไหนหมด"

                "มันเขียนว่าไง ขอดูมั่งสิ"

แป้งหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมากางบนโต๊ะ เป็นข้อความประกาศว่า

ระบบคอมพิวเตอร์ถูกไวรัสเล่นงาน

ขอปิดพักซ่อมแซมระบบ

จากนั้นเป็นรูปหน้าจอที่ขึ้นขณะโดนไวรัสดังนี้

IGA OS RM RN HKW D

MIT NM EP TT ANL G

ANI IO IO AT NOE E

**ไวรัสนี้จะเข้าทำลายระบบทันที หากไม่ได้รับรหัสที่ที่ถูกต้อง 8 ตัวอักษรภายเวลา 24 ชั่วโมง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ                                                                                             

                                                    กรุณาใส่รหัส       _ _ _ _ _ _ _ _     เริ่มนับถอยหลัง 12.19

"แปลกจริงๆด้วยนิสัยเหมือนใครบางคนแถวๆนี้นะเนี่ย"

                "อะไรๆอย่าเอาเรื่องเก่าๆมาพูด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันนะ" มนูญรีบปฏิเสธ

มนูญเคยก่อเรื่องหลบออกจากบ้านโดยทิ้งรหัสไว้ให้วุ่นวายกันไปทั่ว คราวนั้นมนูญบอกว่าเข็ดจริงๆโดนตัดค่าขนมซะกรอบไปเป็นเดือน แถมโดนพ่อที่เป็นทนายซักซะน้ำตาเล็ด เรียกว่าดัดนิสัยชอบแกล้งของมนูญลงไปเยอะ

                "ไม่ใช่ก็ไม่ไช่สิ แต่ว่าไงพอจะแก้ได้รึเปล่า เผื่อจะช่วยอะไรโรงเรียนได้บ้าง"

                "ขอคิดดูก่อนมันแปลกๆ ดูแล้วคนแฮกเข้ามาคงต้องการแกล้งเฉยๆมั้ง ไม่งั้นคงไม่เหลือทางรอดไว้ให้อย่างนี้หรอก มันใจดีเกินไป"

                "แป้งนับดูแล้ว มันมี 39 ตัวอักษร 3แถวๆละ 13 ตัว ไม่รู้มีความหมายอะไรรึปล่าว" แป้งเสนอความคิดเห็น

                "ยังมีอีกนะแต่ละแถวมี 5 วรรค 6 กลุ่มคำ แต่กลับอ่านไม่ได้ความหมายอะไรเลย คงเป็นรหัสอะไรซักอย่าง" ผมรีบเสนอมุมมองที่ตนสังเกต

                "ถ้างั้นเดี๋ยวนะเริ่มได้เค้าแล้ว" มนูญก้มลงขีดๆเขียนอยู่สักครู่ก็ยิ้มกว้างแสดงว่าคงได้คำตอบแล้ว

                "เป็นไงไขปริศนาได้แล้วเหรอ" ผมถาม

                "อืม ได้ชั้นนึงแล้วอีกชั้นต้องพึ่งแป้งแล้ว แป้งชอบอ่านพวกหนังสือพวกอัตตชีวประวัติบุคคลสำคัญใช่ไหม"

                "ก็ชอบอ่านนะ แล้วมันเกี่ยวยังไงกับปริศนานี้เหรอ" แป้งทำหน้างง

                "แป้งดูให้หน่อยว่าเราเขียนถูกไหม" มนูญส่งเศษกระดาษที่ขีดๆเขียนๆเมื่อครู่ให้แป้งดู

                "เดี๋ยวนะแก้ตัวนี้ตัวนึงก็ถูกแล้ว นี่คือคำตอบเหรอมนูญไม่น่าเชื่อ"

                "เดี๋ยวลองดูก็รู้เอง" มนูญกล่าวด้วยความมั่นใจ 

12.38 น. ห้องศูนย์คอมพิวเตอร์โรงเรียน

                "จะลองกรอกรหัสหล่ะนะ" อาจารย์ประจำห้องคอมบอก หลังจากมนูญอธิบายวิธีการถอดรหัสให้ฟังอย่างละเอียด

                "มันต้องถูกอยู่แล้วอาจารย์ ระดับผมซะอย่างเชื่อใจได้เลย" มนูญยังโวไม่หยุด

                "เงียบๆหน่อย" อาจารย์พูดพลางกรอกรหัสที่ได้จากมนูญไป 8 ตัวอักษร

                ............................................................

                ...........................................................

                "สำเร็จไวรัสทำลายตัวเองแล้วขอบใจมากนะนักเรียน พวกเธอเก่งมาก"

พวกเรายิ้มหน้าบาน ที่ช่วยแก้ปัญหาของโรงเรียนได้สำเร็จ ต่อไปจะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นค้นหนังสือไปทั่วห้องสมุดแบบวันนี้อีก

                "สำเร็จๆ" มนูญยังอารมณ์ค้างปลื้มไม่หยุด

                "พอๆไอนูญพอแล้ว โดดไปโดดมาอยู่ได้ยังกะกบ" ผมแซวเพื่อนจอมต๊อง

                "กบกระโดดเหรอ จ๊ากๆๆ" มนูญเต้นผางๆ

                "เป็นอะไรมนูญ" แป้งถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อนชายที่ออกอาการแปลกๆ

                "ก็เราลืมงานอาจารย์ผ่องไว้ในห้องสมุดหน่ะสิ เดี๋ยวขอตัวไปเอาก่อนนะไม่รู้หายไปรึยังยิ่งทำยากๆอยู่" พูดเสร็จทิ้งสำภาระไว้ให้เพื่อนวิ่งหน้าตั้งจากไปเต็มเหยียด

                "เฮ้อให้มันได้งี้สิ นิสัยขี้ลืมของไอ้นูญนี่ท่าจะเป็นเอามาก"

                "แก่เขาก็เก่งเรื่องอะไรที่มันยุ่งๆสับสนๆนะแป้งว่า" แป้งยิ้มแล้วเดินนำผมไปที่ห้องเรียน

                "เดี๋ยวแป้งรอด้วย " ผมรีบวิ่งตามแป้งไปเข้าเรียน ในใจหวังว่ามนูญคงกลับมาทันเข้าเรียนคาบต่อไปเพราะคาบต่อไปอาจารย์ประจำวิชาเกิดป่วยกระทันหัน เจ๊ผ่องศรีแกเลยขอมาสอนแทน ถ้ามาไม่ทันอีกไปรู้มนูญเพื่อนผมจะโดนอะไรบ้าง แต่คงไม่ใช่เกมแก้ปริศนาอย่างที่มนูญชอบแน่นอน....   

                                                    
                                                        (ลองแก้ปริศนากันดูนะครับรอบนี้ยากขึ้นอีกนิดนะครับ สู้ๆ)